‘पटकथा शक्तिशाली होती, पण निर्मात्याचे हेतू वाईट होते’: विकी कौशलची सहकलाकार अलंकृता सहायने पंजाबी चित्रपट सोडण्याचे कारण सांगितले

२०१४ मध्ये मिस इंडिया अर्थचा किताब जिंकणारी मॉडेल-अभिनेत्री अलंकृता सहाय तिच्या स्पष्टवक्तेपणासाठी ओळखली जाते.

अलीकडेच, दैनिक भास्करशी झालेल्या संभाषणात, तिने एका पंजाबी चित्रपटाच्या चित्रीकरणादरम्यान निर्मात्याच्या विचित्र वागण्यामुळे तिला अस्वस्थ वाटले आणि तिला चित्रपट सोडावा लागला हे उघड केले.

संभाषणादरम्यान, त्यांनी त्यांच्या व्यावसायिक जीवनातील काही मनोरंजक किस्से सांगितले. अलंकृताने ‘लव्ह पर स्क्वेअर फूट’ या चित्रपटातून बॉलिवूडमध्ये पदार्पण केले होते, ज्यामध्ये ती विकी कौशलसोबत दिसली होती.

मॉडेलिंग आणि अभिनय कारकिर्दीची सुरुवात

लहानपणी मला कला सादरीकरणाची खूप आवड होती. शाळेत ती प्रत्येक गोष्टीत भाग घ्यायची – नृत्य, वादविवाद, नाटक. माझे शिक्षक आणि पालक नेहमीच मला पाठिंबा देत होते. पण त्यावेळी मला वाटले नव्हते की अभिनय माझे करिअर बनेल. माझे स्वप्न आयएएस होण्याचे होते, पण नियतीने माझ्यासाठी काहीतरी वेगळेच ठेवले होते.

मी दुसऱ्याच कामासाठी मुंबईत आले होते पण इथल्या वातावरणाने आणि इंडस्ट्रीच्या ग्लॅमरने मला आकर्षित केले. मी कॉलेजमध्ये थिएटर केलं होतं, पण करिअर म्हणून त्याचा कधीच विचार केला नव्हता. त्यानंतर तिने मिस इंडियाचा किताब जिंकला आणि आंतरराष्ट्रीय स्तरावर भारताचे प्रतिनिधित्व केले. तेव्हाच मला कळले की हा माझा मार्ग आहे.

त्या दिवशी माझी आई म्हणाली, ‘तुला देशासाठी काहीतरी करायचे होते आणि तू ते केले.’ बस्स, तिथून प्रवास सुरू झाला.

विकी कौशलसोबतचा पहिला चित्रपट अनुभव

खरंतर, हिमेश रेशमिया सरांनी मला त्यांच्या संगीत अल्बममध्ये लाँच केले. ती एक मोठी संधी होती ज्यामुळे मला बॉलिवूडमधील मोठ्या लोकांना भेटण्याची संधी मिळाली. यानंतर, मला टीव्ही जाहिराती मिळाल्या आणि नंतर मला माझा पहिला चित्रपट ‘लव्ह पर स्क्वेअर फूट’ मिळाला, ज्यामध्ये मी विकी कौशलसोबत दिसले.

विकी खूप छान माणूस आहे. आम्ही एकत्र काम केले तेव्हाही तो प्रतिभावान होता आणि आज त्याचा अभिनय अद्भुत झाला आहे. ‘छावा’ चित्रपटातील त्याचे पात्र पाहून माझे अंग खरोखरच अंगावर काटा आला. आम्ही अजूनही संपर्कात आहोत. तो आमच्या इंस्टाग्रामवरील पोस्टवर कमेंट करतो आणि मीही त्याचा प्रवास फॉलो करते.

चित्रपटानंतर सर्व काही ठीक चालले होते, पण कोविडने त्यावर ब्रेक लावला. चित्रपट पार्श्वभूमीशिवाय, इंडस्ट्रीत पुन्हा स्वतःसाठी स्थान निर्माण करणे कठीण होते, परंतु मी हार मानली नाही.

मिस इंडिया झाल्यानंतरही संघर्ष

लोकांचा असा विश्वास आहे की जर मुलगी सुंदर असेल तर तिच्यात प्रतिभा नसते. मलाही हाच विचार आला. जेव्हा मी मिस इंडिया झालो, तेव्हा काही लोक म्हणाले, ‘अरे, ती फक्त एक सुंदर चेहरा आहे, ती अभिनय करू शकणार नाही.’

पण मी हार मानली नाही. ऑडिशन्स दिल्या, अभिनय कार्यशाळा घेतल्या आणि स्वतःला सिद्ध केले. ऐश्वर्या राय, प्रियांका चोप्रा, सुष्मिता सेन – त्या देखील मिस इंडिया होत्या, पण त्यांनी त्यांच्या कठोर परिश्रमाने स्वतःला सिद्ध केले. उद्योगात टिकून राहण्यासाठी केवळ सौंदर्यच नाही तर प्रतिभा आणि कठोर परिश्रम देखील आवश्यक आहेत.

‘नमस्ते इंग्लंड’ मध्ये अर्जुन कपूरसोबत काम करण्याचा अनुभव

अर्जुन खूप मजेदार माणूस आहे. सेटवर त्याची ऊर्जा नेहमीच उच्च असायची आणि त्याच्या सभोवतालचे वातावरण कधीही कंटाळवाणे नव्हते. तो त्याच्या सहकलाकारांना आरामदायी वाटतो आणि शूटिंग दरम्यान नेहमीच मजा आणि हास्य असायचे. पण जेव्हा कामाचा प्रश्न आला तेव्हा तो तितकाच व्यावसायिक आणि समर्पित होता.

मला एक खास प्रसंग आठवतो – आम्ही छतावर शूटिंग करत होतो आणि त्या दिवशी हवामान खूपच थंड होते. मी थंडीने थरथर कापत होतो, पण अर्जुनने काहीही न बोलता त्याचे जॅकेट काढले आणि मला दिले. यावरून त्याचा काळजी घेणारा स्वभाव दिसून येतो. तो केवळ पडद्यावरच नाही तर प्रत्यक्ष जीवनातही खूप चांगला माणूस आहे.

त्याच्याबद्दल मला आणखी एक गोष्ट आवडली – जेव्हा माझे वडील गेले तेव्हा अर्जुनने मला मेसेज करून शोक व्यक्त केला. इंडस्ट्रीमध्ये असे खूप कमी लोक आहेत जे वैयक्तिक पातळीवरही इतरांची काळजी घेतात. अर्जुन हा असाच एक माणूस आहे – अत्यंत दृढनिश्चयी, काळजी घेणारा आणि मनाने चांगला.

उद्योगातील वाईट अनुभव

टचवुड, बॉलीवूडमधील माझा आतापर्यंतचा प्रवास व्यावसायिक आणि चांगला राहिला आहे. पण एकदा एका पंजाबी चित्रपटादरम्यान एक विचित्र परिस्थिती आली.

खरंतर, मला एका पंजाबी चित्रपटासाठी साइन करण्यात आले होते. निर्माता नवीन होता, पण सुरुवातीच्या संभाषणात सर्वकाही सामान्य वाटत होते. त्यांनी सांगितले की, चित्रीकरण चंदीगडमध्ये होईल आणि सर्वकाही व्यवस्थित व्यवस्थापित केले जाईल. मी पटकथा वाचली आणि मला कथा आवडली, म्हणून मी हो म्हटले.

मी चंदीगडमध्ये पाऊल ठेवताच वातावरण अचानक बदलू लागले. तिथे पोहोचताच मला जाणवले की गोष्टी मला सांगितल्याप्रमाणे नव्हत्या. प्रथम त्यांनी मला विचारले की मी हॉटेलचा खर्च स्वतः दिला असला तरी मी हॉटेलमध्ये का राहिले. मग तो म्हणाला की त्याने सांगितलेल्या ठिकाणी मी राहावे, जेणेकरून मी ‘टीममध्ये मिसळू’ शकेन. पण माझ्यासाठी आराम आणि सुरक्षितता जास्त महत्त्वाची होती.

यानंतर परिस्थिती हळूहळू बदलू लागली. तो छोट्या छोट्या गोष्टींमध्ये हस्तक्षेप करू लागला – कुठे जायचे, कोणाला भेटायचे, आणि माझे कपडे आणि खरेदी यावरही प्रश्न विचारू लागला. हे सगळं मला खूप विचित्र वाटलं.

एके दिवशी तो मला म्हणाला – ‘आपल्या नायिकेने चित्रपटाच्या प्रमोशनसाठी सर्वत्र उपस्थित राहावे.’ तुम्हाला आमच्यासोबत राहावे लागेल आणि आमच्या मार्गाने चालावे लागेल. हे ऐकल्यानंतर मला खूप अस्वस्थ वाटले. त्यावेळी मला समजले की ते फक्त व्यावसायिक बांधिलकीबद्दल नाही तर त्यात आणखी काहीतरी आहे. मी लगेच चित्रपट सोडण्याचा निर्णय घेतला.

माझ्यासाठी स्वाभिमान सर्वात महत्वाचा आहे. जर अशा गोष्टी सुरुवातीपासूनच घडत असतील, तर पुढे काय होईल याचा विचार करणे भीतिदायक आहे. मला वाटले की हे लोक माझे निर्णय नियंत्रित करू इच्छितात, जे मी कोणत्याही परिस्थितीत स्वीकारण्यास तयार नव्हतो. म्हणून कोणताही वाद न घालता, मी तिथून निघून जाणेच योग्य मानले.

कोणताही चित्रपट नाही, करिअर नाही, संधी नाही – हे स्वाभिमानापेक्षा जास्त महत्त्वाचे असू शकते.

माझ्या वडिलांना गमावणे हे माझ्या आयुष्यातील सर्वात मोठे दुःख

माझ्या वडिलांना गमावणे हे माझ्या आयुष्यातील सर्वात मोठे दुःख होते. तो माझा सर्वात मोठा आधार होता, तो नेहमी म्हणायचा – ‘तू हे करू शकतोस.’ तो गेल्यानंतर, मी सगळं काही सोडलं, अगदी मुंबईही, कारण तिथे राहून तेच आयुष्य जगणं शक्य नव्हतं.

चंदीगडमध्ये दोन वर्षे घालवली, पण दररोज तोच प्रश्न – पुढे काय? मला बऱ्याचदा वाटायचं की मी हिंमत गमावेन, पण बाबांनी आम्हाला बळकटी दिली. मग एके दिवशी तो माझ्या स्वप्नात आला आणि फक्त एकच शब्द म्हणाला – ‘जा.’ त्याच क्षणी मी परत येण्याचा निर्णय घेतला.

आज मी आणि माझी बहीण मुंबईत परतलो आहोत, आमची स्वप्ने जगत आहोत कारण बाबांना हेच हवे होते – कधीही हार मानू नका, कधीही थांबू नका.

अलंकृता आता एका राजकीय-गुन्हेगारी थ्रिलर वेब सिरीजमध्ये दिसणार आहे, जी लवकरच हॉटस्टारवर प्रदर्शित होणार आहे.