दिवाळीत वृद्धाश्रमातील वृद्धांच्या डोळ्यात अश्रू: ज्या मुलांना आयुष्यभर आनंद दिला, ते विसरले; म्हणाले- त्यांनी फोन करावा अशी अपेक्षा नाही

दिवाळी हा असा सण आहे जेव्हा प्रत्येकजण आपल्या कुटुंबासह साजरा करतो. ते कितीही दूर असले तरी घरी परततात. तथापि, प्रत्येकाला आपल्या कुटुंबासह दिवाळी साजरी करण्याचे भाग्य लाभतेच असे नाही. आजही, अनेक वृद्धाश्रमांमध्ये, वृद्ध त्यांच्या कुटुंबियांच्या परत येण्याची आतुरतेने वाट पाहत असतात.

दिवाळीनिमित्त, दिव्य भास्करच्या टीमने अहमदाबादमधील जीवन संध्या वृद्धाश्रमाला भेट दिली. त्यांनी वृद्धांची भेट घेतली आणि त्यांचे दुःख समजून घेण्याचा प्रयत्न केला. उत्सवाच्या दरम्यान, घरात एक विचित्र शांतता होती. अनेक वृद्धांना दिवाळीला कोणीतरी भेटेल अशी आशा होती, परंतु येण्याची तर दूरच, त्यांच्या कुटुंबातील कोणीही फोन करण्याची तसदी घेतली नाही.

माझ्या मुलांनी मला जितेंद्रभाई म्हणावे अशी मला अपेक्षा नाही

आश्रमात बाकांवर वृद्ध लोक बसलेले दिसले.

येथे राहणारे जितेंद्रभाई शाह म्हणाले, “माझी मुले गेल्या २७ वर्षांपासून माझ्यापासून वेगळी आहेत. आता मी सर्व जुन्या आठवणी विसरून एका नवीन कुटुंबासोबत राहत आहे. माझी मुले मला फोनही करत नाहीत. ते ज्या घरात राहतात ते घर मी बांधले आहे. तरीही, सामान्य दिवस तर सोडाच, ते कधीही मला भेटायला येत नव्हते, अगदी सुट्टीच्या दिवशीही नाही, किंवा त्यांनी मला फोनही केला नाही.”

मी खूप प्रयत्न करूनही, माझी मुले आणि त्यांचे कुटुंबीय भेटायला आले नाहीत. सुरुवातीला मला नेहमीच वाटायचे की ते प्रत्येक सुट्टीच्या वेळी फोन करतील. पण आता प्रतीक्षा संपली आहे. मी माझ्या कुटुंबासह येथे आनंदी आहे.

काही महिला रांगोळी काढताना दिसल्या.

मला माझ्या मुलांची खूप आठवण येते: हर्षदभाई ८३ वर्षीय रहिवासी हर्षदभाई म्हणाले, “मी महिनाभरापूर्वीच वृद्धाश्रमात आलो होतो. माझी पत्नी, धाकटा मुलगा यांचे निधन झाले आहे. माझे दोन मुलगे आहेत जे त्यांच्या कुटुंबासह राहतात. माझे मुले अनेक वर्षांपूर्वी माझ्यापासून वेगळे झाले. मी एक छोटासा व्यवसाय करून माझा उदरनिर्वाह करत असे.”

पण बायपास सर्जरीनंतर, डॉक्टरांनी मला काम करू देण्यास नकार दिला. म्हणून आता मी इथे आहे. मला माझ्या मुलांची खूप आठवण येते, पण नशिबात जे लिहिले आहे तेच होईल. हे सांगून हर्षदभाई रडू लागतात आणि म्हणतात, “माझ्या मुलांनी मी कसा आहे हे विचारण्यासाठी कधीच फोन केला नाही.”

वृद्ध महिला एकमेकांना मिठाई भरवत आहेत.

मुलगी भेटायला येते, मुलगा नाते तोडतो: विशाखाबेन गेल्या पाच वर्षांपासून येथे राहणाऱ्या विशाखाबेन दवे म्हणतात, “माझा मुलगा आणि सून माझ्यासाठी नेहमीच भांडत असत. म्हणूनच मी वृद्धाश्रमात राहायला गेले. सुट्टीच्या काळात मला खूप अस्वस्थ वाटते, पण मी ते विसरले आहे आणि मी येथील कुटुंबासोबत आनंदी आहे. माझी मुलगी आणि जावई भेटायला येतात, पण माझा मुलगा आणि सून येत नाहीत. त्यांनी आता माझ्याशी पूर्णपणे संबंध तोडले आहेत.”

काही वृद्ध रहिवाशांना त्यांचे कुटुंब वारंवार भेट देतात. आपले स्वतःचे लोक आपल्याला भेट देत नाहीत ही दुःखद गोष्ट आहे.

संभाषणादरम्यान, एका वृद्ध महिलेच्या डोळ्यात पाणी आले.

इतक्या मोठ्या कुटुंबासोबत मी पहिल्यांदाच दिवाळी साजरी करत आहे: नटवरभाई चार महिन्यांपूर्वीच येथे आलेले नटवरभाई म्हणतात, “मी आतापर्यंत प्रत्येक दिवाळी माझ्या कुटुंबासोबत साजरी केली आहे. ६० वर्षांहून अधिक काळ माझ्या कुटुंबासोबत राहिल्यामुळे, त्यांची आठवण येणे स्वाभाविक आहे. पण, माझ्या नशिबात जे लिहिले आहे ते होईल.”

माझे कुटुंब त्यांची स्वतःची दिवाळी साजरी करत आहे. पण मी ते सर्व विसरून आता माझ्या नवीन कुटुंबासोबत एक मोठी दिवाळी साजरी करत आहे. इतक्या मोठ्या कुटुंबासोबत दिवाळी साजरी करण्याची संधी मला पहिल्यांदाच मिळाली.

कुटुंबाशिवाय वृद्धांना एकटेपणा जाणवतो जीवन संध्याच्या व्यवस्थापकीय विश्वस्त डिंपलबेन म्हणाल्या, “आमच्याकडे येथे वृद्धांसाठी सर्व प्रकारच्या सुविधा आहेत. तथापि, कुटुंबाशिवाय सर्वांना एकटेपणा जाणवतो. दिवाळीसारख्या मोठ्या सणांमध्ये जेव्हा संपूर्ण कुटुंब एकत्र येते तेव्हा त्यांना दुःख होणे स्वाभाविक आहे.”

हे तेच पालक आहेत ज्यांनी दिवाळीसारख्या सणांमध्ये आपल्या मुलांना नवीन कपडे, फटाके आणि मिठाई खरेदी करण्यासाठी कडक उन्हातही कष्ट केले. जरी ते स्वतःसाठी काहीही खरेदी करू शकत नसले तरी, प्रत्येक पालक प्रथम आपल्या मुलांना लहान किंवा मोठे सर्व प्रकारचे आनंद देण्याचा प्रयत्न करतात.

येथे कितीही सुविधा दिल्या गेल्या तरी, आयुष्याच्या या टप्प्यावर, वृद्धांना त्यांच्या प्रियजनांच्या प्रेमाची गरज असते, कोणत्याही सुखसोयींची नाही. त्यांना हवे असलेले आनंद फक्त त्यांच्या कुटुंबासह घरीच मिळू शकते.

आपण देवाला प्रार्थना करतो की ज्याप्रमाणे भगवान राम वनवासानंतर अयोध्येत परतले, त्याचप्रमाणे हे वृद्ध लोकही त्यांच्या घरी परतावेत. उत्सवादरम्यान या वृद्धांच्या डोळ्यात अश्रू पाहणे आनंददायी नसते.